phm. Elżbieta Kręciejewska (1941-2024)
hm. Wanda Napiórkowska (1929-2024)
Druhna Elżbieta Kręciejewska ur. 27.07.1941 r. – energiczna, przebojowa, z dużym poczuciem humoru i dystansem do siebie, dusza towarzystwa, inspirująca swoim zachowaniem do działania. Początkowo wspierająca swojego męża Wojtka, który prowadził przez wiele lat w nieczynnym podziemnym schronie osiedlowym na ul. Kirasjerów, słynny Klub Młodego Technika. W tym samym czasie była wielokrotnie pielęgniarką na hufcowych obozach i zimowiskach, szczepową 160 WDHiZ, później skarbnikiem Hufca, członkinią Komisji Rewizyjnej Hufca, członkinią Instruktorskiego Kręgu Pokoleń „Romanosy”, aż na końcu swojej instruktorskiej drogi wieloletnią współorganizatorką kolejnych, hufcowych edycji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy.
Wszędzie, gdzie się pojawiła wywoływała pozytywny „wiatr działania” wzniecając „żar” dla kolejnych projektów i ich realizacji. Za swoje poczucie humoru ceniona i bardzo lubiana w środowisku Hufca.
Na jakiś czas po tragicznej śmierci syna przejęła wychowanie wnuczki i okresowo wyłączyła z pracy instruktorskiej. Później powróciła do czynnej służby. Następnie od chwili, gdy mąż Wojtek poważnie i obłożnie zachorował, fachowo jako zawodowa pielęgniarka opiekowała się nim aż do jego śmierci. Byli bardzo kochającym się i poświęcającym dla siebie małżeństwem. Po śmierci Wojtka jakby straciła sens życia, zwolniła tempo, przygasła, podupadła na zdrowiu, w końcu trafiła do domu opieki, gdzie całodobowo zabezpieczona medycznie, poddawana rehabilitacji, przebywała wśród ludzi. Początkowo, zgodnie ze swoim charakterem aktywna, nazywana przez pensjonariuszy „dyrektorką”, stopniowo zamknęła się w sobie i do końca życia pozostała w odrębnym, już tylko swoim świecie.
Druhna Wanda Napiórkowska ur. 12.07.1929 r. – pedagog, wieloletnia nauczycielka, odmienny charakter, wyciszona, delikatna w kontaktach, jednak przygotowana do pełnienia kierowniczych funkcji, zawsze merytoryczna i decyzyjna.
Kolejno z powodzeniem szczepowa 293 WDHiZ, szczepowa 135 WDHiZ , drużynowa 135 WDH, komendantka i kwatermistrzyni kolonii zuchowych w Ocyplu, komendantka zgrupowania obozów pod namiotami, komendantka obozów wędrownych krajowych i zagranicznych, zapalona turystka i współorganizatorka pieszych rajdów turystycznych, członkini Rady Hufca, członkini Zespołu Historycznego Hufca a na końcu swojej instruktorskiej kariery z rekomendacji ZHP dyrektorka Ogniska Pracy Pozaszkolnej „Harcerz” w pałacyku w Aninie, gdzie przez wiele lat swoją siedzibę miała komenda naszego Hufca. Dzięki jej pracy na stanowisku dyrektora Ogniska, cała działalność organizacyjna i programowa Komendy Hufca oparta była o tę drugą po Rogatce Grochowskiej, stałą siedzibę, w której powstały i funkcjonowały przez dziesięciolecia gabinety metodyczne namiestnictw, rodziły projekty programowe, mieściło się biuro Komendy Hufca. Pałacyk w Aninie był miejscem i „świadkiem” zbiórek, kursów drużynowych, odpraw szczepowych, uroczystych spotkań i konferencji.
Druhny Elżbieta i Wanda – obie całe swoje dorosłe życie poświęciły pracy wychowawczej z dziećmi i młodzieżą, uczestniczyły w wychowaniu kolejnych harcerskich pokoleń, obie pozostaną w naszej pamięci jako bardzo zasłużone dla Hufca.
Druhny Elżbieta i Wanda, obie lipcowe z urodzenia dziewczyny, obie po swoim długim i aktywnym życiu, zmarły w tym samym tygodniu w maju 2024 roku. Obie pochowane zostaną tego samego dnia 8 maja 2024 r., w kilku godzinnym odstępie, na tym samym Cmentarzu Bródnowskim.
W imieniu Instruktorskiego Kręgu Pokoleń ROMANOSY i swoim własnym, także jako były zastępca komendanta i komendant Hufca, żegnam Cię Druhno Elu i Druhno Wando. Dziękuję z całego serca za wieloletnią służbę instruktorską.
C z u w a j!
hm. Andrzej Sadłowski